[13] "So much more aware "

Od autorki: Przepraszam za poślizg, szkoła mnie wykańcza. Postanowiłam wykorzystać to, że jutro wolne i w końcu zabrałam się za pisanie rozdziału. Poszło mi zadziwiająco szybko, ale to może dlatego, że jest on krótki. Miał być dłuższy, jednak uznałam, że rozłożę go na dwie części. Czyli do końca pozostały jeszcze DWA rozdziały, nie jeden, także enjoy.
Chciałam wam bardzo podziękować za liczbę komentarzy pod poprzednim rozdziałem. Widzicie kochani? Jak chcecie to potraficie. Dziękuję! ♥
Miłego czytania! Następny rozdział myślę, że jakoś za tydzień.
Liczę na komentarze. :)




Can't you see that you're smothering me 
Holding too tightly 
Afraid to lose control 
'Cause everything that you thought I would be 
Has fallen apart right in front of you 

            Elizabeth leżała na swoim łóżku, wpatrując się w sufit. Łzy, które wcześniej nieustannie płynęły jej po twarzy, teraz były jedynie zaschniętymi, błyszczącymi śladami na policzkach. Mimo, że już nie płakała, wciąż czuła okropny ból w sercu. Sama doprowadziła do tego, że została sama i to najbardziej w nią uderzało.

            - Jesteś sama, z własnej winy – szepnęła sama do siebie, wzdychając ciężko.

            Nie wiedziała co ma robić. Jak pokaże się w szkole? Przecież ludzie nie dadzą jej spokoju. W tym momencie Elizabeth miała nadzieję, że jednak zostanie zawieszona. Na jak najdłuższy czas. Przerażała ją perspektywa powrotu do szkoły i spojrzenia w oczy tym wszystkim ludziom.

            Nie przewidziała tego. Nie przewidziała, że to wszystko wyjdzie na jaw. W dodatku wciąż nie mogła dojść do tego, kto ujawnił jej sekret. Nikt ze szkoły o tym nie wiedział. Osoba, która pomagała jej w zdobyciu dowodów, mieszkała w Kalifornii. Z resztą obowiązywała ich ustalona umowa.

            W jej głowie cały czas odbijały się wszystkie słowa, które usłyszała dzisiaj od Brooke i Zayna. Nie wiedziała co boli bardziej. To, że Brooke była zdolna do obrzucenia jej takimi oskarżeniami i obelgami, czy Zayn, który ostatnio był jedną z bliższych osób dla Elizabeth.

            Ból, który jej zadali, był porównywalny, jednakowo intensywny i raniący.

            Elizabeth bała się jednak rozmowy z Liamem, która może okazać się tą najgorszą. Payne był jej bardzo bliskim przyjacielem. Zawsze rozsądny i sprawiedliwy oraz szczery. W tym momencie Eliza obawiała się skumulowania wszystkich cech szatyna. Nie wiedziała, czego może się spodziewać.

            - Kurwa mać – jęknęła ciemnowłosa, zakrywając twarz dłońmi.

            - Oddaj to, szmato! – usłyszałam tuż nad swoim uchem i zanim zdążyłam zareagować, zostałam z całej siły pchnięta na mur budynku.

            Mój oddech był urwany i płytki. Nie sądziłam, że cztery dziewczyny mogą mnie wprawić z takie przerażenie. Tak się jednak stało i stałam, a właściwie kuliłam się, pod murem, w jakiejś ciemnej uliczce. Niebo zalało się granatem, a w pobliżu nie było żadnej latarni. Widziałam jedynie twarze swoich napastniczek, oświetlone nikłym światłem księżyca.

           

            - Nie mogę – wyjąkałam słabo, kuląc się jeszcze bardziej i próbując uciec przed uderzeniem, które jednak mnie dosięgło, odbierając mi dech w piersi.

            - Oddaj to, albo przestanę być miła! – warknęła ciemnowłosa, zaciskając dłoń na moim ramieniu, a następnie chwytając na włosy i podnosząc moje słabe ciało do góry. Dławiłam się własnymi łzami, nie mogąc wydusić z siebie słowa.       

            - Błagam… - wychrypiałam, a kiedy dostałam ponowny kopniak w brzuch, jęknęłam głośno, a następnie z moich ust wyrwał się błagalny szloch, który przypominał dziecięcy pisk.

            - Liczę do trzech! – warknęła dziewczyna, chwytając mnie za szyję i zaciskając na niej dłoń. – Raz…- warknęła. – Dwa… - W jej oczach widziałam czystą wściekłość, która z każdą sekundą przerażała mnie coraz bardziej.

            Jej uścisk powoli odcinał mi dopływ powietrza, dlatego wyjąkałam słabo:

            - Puść, dam ci to. – Kiedy oderwała dłonie z mojej szyi, opadłam na kolana i doczołgałam się do swojej torby leżącej nieopodal. Drżącymi dłońmi odnalazłam pendrive`a. Wyciągnęłam rękę w stronę Clary, która szybko chwyciła urządzenie. Przez chwile obracała je w dłoni, po czym uśmiechnęła się chłodno.

            -Oby to było to, co chciałam. Jeśli nie, gorzko pożałujesz. Myślisz, że teraz cię boli? – szepnęła, uśmiechając się z udawanym współczuciem, kucając przede mną. Prychnęła i ciągnęła dalej: - To pomyśl sobie, że wtedy będzie o wiele, wiele gorzej. Aha – powiedziała do mnie, zanim odeszła – piśnij o tym komukolwiek słowo, a spełnię swoją groźbę. Rozumiemy się?

            Wciąż będąc w szoku, jedyne na co się zdobyłam to słabe pokiwanie głową. Czwórka dziewczyn po chwili zniknęła w ciemnościach, zostawiając mnie tam samą. Poczułam jak powieki stają się coraz cięższe. Nie miałam siły walczyć z ogarniającą mnie sennością. Czułam się obolała i przerażona, więc zasnęłam, co stanowiło dla mnie ogromną ulgę.

            Obudziła się, głośno dysząc i nieprzytomnym wzrokiem rozejrzała się po pokoju. Nie zauważyła, kiedy zasnęła, dlatego zdezorientowana chwyciła telefon, aby sprawdzić, która godzina. Dochodziła dziewiąta wieczorem.

            Po chwili usłyszała głośne pukanie do drzwi i domyśliła się, że to dlatego tak nagle się obudziła. Z wahaniem i rosnącym przerażeniem, ruszyła stronę drzwi. Zayn? Liam? A może Brooke? W jej głowie kłębiły się pytania i kiedy podeszła do drzwi, zerknęła przez wizjer. Liam. Ze świstem wciągnęła powietrze do płuc, pocierając dłonią twarz. Serce przyspieszyło swój rytm. Nacisnęła klamkę, zanim zdążyła się rozmyślić i nie patrząc na Liama, otworzyła szerzej drzwi, wpuszczając go do środka. Chłopak w milczeniu przekroczył prób, ściągnął buty i ruszył do salonu.

            Elizabeth kątem oka zauważyła, że Liam usiadł na kanapie i utkwił w niej spojrzenie swoich brązowych tęczówek. Ciemnowłosa westchnęła zrezygnowana i usiadła w fotelu przed nim. Liam spojrzał jej prosto w oczy. Elizabeth była zdziwiona jego wzrokiem, w którym gromadził się ból i rozczarowanie. Tego bała się najbardziej. Smutku i rozczarowania zamiast złości.

            - Domyślam się, że już o wszystkim wiesz – szepnęła słabo Elizabeth, splatając dłonie i spuszczając na nie wzrok.

            - Tak – odpowiedział krótko Liam napiętym głosem.

            Nastała cisza, która dla Elizabeth była nie do zniesienia. Było tak niezręcznie, że chyba gorzej być nie mogło. Ani na chwilę nie opuszczał ją strach przed tym, co powie Liam.

            - Dlaczego? Mogę po prostu wiedzieć, dlaczego to robiłaś? – spytał nieśmiało, oblizując zaschnięte wargi. Miał tak wiele pytań, jednak nie wiedział od czego zacząć. Szalejące w nim emocje nie ułatwiały sprawy, dlatego z całych sił starał się je ukrywać.

            Elizabeth uniosła wzrok, przelotnie zerkając na twarz Payne`a. Zamyśliła się, zastanawiając się, co odpowiedzieć. Skłamać ponownie, wymyślając jakaś durną wymówkę, czy powiedzieć prawdę, całkowitą prawdę, która chociaż w najmniejszym stopniu będzie w stanie złagodzić wszystkie szkody?

            Zaryzykować, czy ponownie uciec przez prawdą?

            Elizabeth westchnęła ciężko i podjęła decyzję. Miała dość uciekania. Czas stawić czoło prawdzie, którą tak długo ukrywała.

            - Tak, zasługujesz naprawdę. Ty, Brooke i Zayn. Jednak to dłuższa rozmowa i chciałabym, aby oni też pry niej byli, więc… - Elizabeth nie zdążyła dokończyć, gdyż Liam jej przerwał.

            - Napisze do nich, żeby przyszli – kiwnął głową.

            - Nie. Napisz im, że spotkamy się w… Parku – powiedziała cicho Elizabeth, odchylając głowę do tyłu, biorąc głęboki, uspokajający oddech, próbując powstrzymać łzy, które napływały jej do oczu.

          

* Kursywa to wspomnienie.

PRZECZYTAŁAŚ? SKOMENTUJ! 

DZIĘKUJĘ! ♥